در مقالات قبل به سنسور شعله بین مادون قرمز پرداختیم. سنسور شعله UV (دتکتور شعله فرابنفش) برای دستگاه هایی که سوخت آن ها فقط هیدروکربن و و هیدروژن است بسیار مناسب است. به خاطر اینکه نوری که از سوختن این شعله ها ایجاد میشود UV است و بسیار بزرگ تر از رنج IR است.
سنسور تشخیص شعله UV نسبت به دود و گرد و غبار وروغن حساس است. بنابراین بهترین مکان قرارگیری شعله بین UV در محلی است که در معرض دود، نور خورشید، گرد و غبار و روغن نباشد.
روش بالا بردن طول عمر دتکتور شعله فرابنفش
عبور یک هوای ابزار دقیقی در حد نیم بار(0.5BAR) جلوی چشمی سنسور طول عمر آن را افزایش می‌دهد. و مانع از رسیدن گرما، گرد و غبار و دود ناشی از شعله، بر روی چشمی شعله بین خواهد شد.
یک دالان تاریک را تا شعله برای سنسور فراهم کنیم.
برای جلوگیری از هشدارهای نادرست، سنسور تشخیص شعله فرابنفش را در محل‌های جوشکاری ، رادیوگرافی و محیط های کاری که دمای کار آن ها بسیار گرم است قرار ندهید.
دقیقاً مانند سنسور تشخیص شعله IR از شعله بین های UV در مناطقی که در معرض مستقیم نور خورشید و حتی انعکاس نور خورشید قرار داشته باشد استفاده نکنید.
چرا که می دانید دسته بندی نورهای فرا بنفش سه حالت است UV A-UV B-UV C وقتی که سوخت شما هیدروکربن است. سنسوری که می تواند نور خورشید را تشخیص دهد قادر به تشخیص نورهای قوی تر نیست.
سنسور تشخیص شعله فرابنفش برای چه شرایطی مناسب نیست؟
این شعله بین ها برای تشخیص آتش مایعات هیدروکربنی یا قضاهایی که تراکم بالایی دارند مناسب نیست.
آتش های مایع ، نور فرابنفش کمی تولید می کنند. دود غلیظ ناشی از این آتش سوزی ها ، میزان تشخیص را بسیار کاهش می دهد. علاوه بر این ، از آنجا که نور فرابنفش بیشتر در شعله ی باز اتفاق می افتد . به دلیل وجود تراکم زیاد در میدان دید، سنسور شعله را به درستی نمی بیند و دتکت نمی کند.
رسوب فیلم روغن یا گرد و غبار بر روی شیشه های آشکارساز می تواند حساسیت دتکتور UV را به شدت کاهش دهد.
بنابراین از این دستگاه ها برای نظارت بر محیط هایی که دارای قطرات روغن موجود در هوا و یا گرد و غبار هستند استفاده نکنید.
سنسور شعله UV هنگام تشخیص شعله های تمیز(به عنوان مثال ، گازهای طبیعی ، اتان خالص یا بوتان) بهترین عملکرد را دارند.